3. Narodziny nowej epoki

Nadszedł ten wyjątkowy dzień. Słońce właśnie zaczęło wyłaniać się zza gór, Lwia Skała wyglądała dziś wyjątkowo potężnie, a niebo było tak niebieskie, że wyglądało jak morze - idealny dzień na poród. Cała Lwia Ziemia wyczekiwała przyjścia na świat potomków przyszłej pary królewskiej, a zarazem wyczekiwano też na przyjście na świat brata lub siostry przyszłej królowej. Stado siedziało już około pół godziny przed jaskinią, a szaman Rafiki właśnie wspinał się na Lwią Skałę. Kovu, który już od kilku godzin siedział przy Kiarze, wyszedł się przewietrzyć. Usiadł na szczycie skały i spojrzał w dół, po chwili jednak podniósł łeb i uśmiechnął się sam do siebie. Nawet nie spostrzegł, że usiadła przy nim jego żona, która dziś miała urodzić. Kiara liznęła go po pysku i uśmiechnęła się. Przyszły król popatrzył na żonę szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu i odwzajemnił gest. Nagle lwica zaczęła dyszeć, zaczęło się. Kovu krzyknął przerażony, a jednocześnie podekscytowany, a mandryl zaraz podbiegł i kazał przyszłemu królowi bardzo delikatnie zanieść Kiarę do jaskini. Jak miał zrobić, tak zrobił. Potem usiadł przy lwicy i zaczął ją uspokajać. Rodząca Kiara tylko ryknęła z bólu, a przyszły tatuś spojrzał z przerażeniem na odbierającego poród Rafikiego.
- Teraz nic nie możesz zrobić, Kovu - powiedział spokojnie szaman.

Na szczęście brązowo-grzywy lew nie miał powodu do obaw, bo już po chwili w łapach Kiary dostrzegł dwójkę małych lwiątek. Ucieszył się tak bardzo, że aż podskoczył. Samiczka miała piękne, lśniące jak gwiazdy oczy po mamie, a futro, tylko na nie spojrzeć, i już wiadomo kto jest jej ojcem. Samczyk miał za to jasną sierść po mamie. Kiara wylizała obydwoje dzieci i uśmiechnęła się do męża, który już grzebał w imionach, by wybrać jedno, dla samczyka. Królowa także myślała nad imieniem, ale dla samiczki.
- Dla samiczki może.. Athena?
- Jak sobie życzysz, moja królowo. - odpowiedział żartobliwie Kovu - A dla samca Sheridan?
- Oczywiście, jaśnie panie. - zaśmiała się Kiara.
Teraz już wszystko było dobrze, stado z radością czekało na narodziny córki lub syna Nali. Późnym wieczorem zaczęły się skurcze i Rafiki znów musiał odbierać poród. Po kilkunastu minutach w łapach królowej leżała mała lwiczka.. Ale był jeden problem.
- Simba, wejdź. - zawołał szaman z jaskini, przed którą siedział król.
Lew wszedł szczęśliwy, ale gdy Nala odsłoniła lwiątko leżące w jej łapach, król zbladł. Warknął i szybko wyszedł z jaskini, ale zaraz znów wszedł i przemówił:
- Zostawisz ją tu, a sama się wynoś! Wynoś się z Lwiej Ziemi!
- Nie! Jestem tutaj królową i nie mogę zostać wygnana. - protestowała Nala.
Simba tylko kiwnął łbem, a Rafiki wziął w ręce córkę Nali i zaniósł ją do jednej z karmiących lwic. Nala wstała i warknęła, a rudo-grzywy wygonił ją z jaskini przed Lwią Skałę. Sam zaś stanął na czubku i ryknął donośnie, a potem próbował przemówić głośno i wyraźnie, ale wyszedł głośny i wyraźny ryk.
- Wygnanie!
Lwica prychnęła na Simbę, jakby chciała go opluć i pobiegła w stronę Rajskiej Ziemi. Król Lwiej Ziemi podszedł do Kovu i Kiary, spojrzał na wnuczki i uśmiechnął się szczerze. Kovu liznął swoje młode i też się uśmiechnął.
- Tato.. Kogo wygnałeś? - zapytała przyszła królowa Lwiej Ziemi.
- Nalę.
- Jak to? Mamę?! - warknęła cicho Kiara.
- Zdradziła mnie. - odparł król - Ale to oznacza dla mnie nowy początek lepszego życia.
Lwica przytuliła się do ojca i liznęła Kovu po pysku, ale zaraz - zmęczona całym tym dniem - usnęła, a tak samo uczyniło stado i jego król.